ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹੋ ਕਿ ਦੁਨੀਆ ਵਿਚ ਇਕ ਅਜਿਹੀ ਜਗ੍ਹਾ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਵਿਆਹ (Marriage) ਸਿਰਫ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਮਨਾਉਣ ਲਈ ਨਹੀਂ ਹੈ ? ਜੀ ਹਾਂ, ਜਿਵੇਂ ਭਾਰਤ (India) ਵਿੱਚ ਵਿਆਹ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਅਤੇ ਰੌਣਕਾਂ ਨਾਲ ਭਰਪੂਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਇੱਕ ਚੀਨੀ (China) ਕਬੀਲੇ (Weeping Marriage Tujia Tribe in China) ਵਿੱਚ ਵਿਆਹ ਅਜਿਹਾ ਮੌਕਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਦੁਲਹਨ ਨੂੰ ਰੋਣ ਦਾ ਅਭਿਆਸ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ।
ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹੋ ਕਿ ਦੁਨੀਆ ਵਿਚ ਇਕ ਅਜਿਹੀ ਜਗ੍ਹਾ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਵਿਆਹ (Marriage) ਸਿਰਫ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਮਨਾਉਣ ਲਈ ਨਹੀਂ ਹੈ ? ਜੀ ਹਾਂ, ਜਿਵੇਂ ਭਾਰਤ (India) ਵਿੱਚ ਵਿਆਹ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਅਤੇ ਰੌਣਕਾਂ ਨਾਲ ਭਰਪੂਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਇੱਕ ਚੀਨੀ (China) ਕਬੀਲੇ (Weeping Marriage Tujia Tribe in China) ਵਿੱਚ ਵਿਆਹ ਅਜਿਹਾ ਮੌਕਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਦੁਲਹਨ ਨੂੰ ਰੋਣ ਦਾ ਅਭਿਆਸ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ।
ਜ਼ਾਹਿਰ ਹੈ ਕਿ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਹ ਪਰੰਪਰਾ (ਕ੍ਰਾਇੰਗ ਬ੍ਰਾਈਡ ਟ੍ਰੇਡਿਸ਼ਨ) ਬਹੁਤ ਅਜੀਬ ਲੱਗ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਇਸ ਕਬੀਲੇ ਦਾ ਮੰਨਣਾ ਹੈ ਕਿ ਦੁਲਹਨ ਦਾ ਰੋਣਾ ਵਿਆਹ ਨੂੰ ਸ਼ੁਭ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਕਲਪਨਾ ਕਰੋ, ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਵਿਆਹ ਦਾ ਦਿਨ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਖੂਬਸੂਰਤ ਦਿਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਇਸ ਕਬੀਲੇ ਦੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਇੱਕ ਮਹੀਨਾ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਰੋਣ ਦੀ ਪ੍ਰੈਕਟਿਸ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਕਈ ਵਾਰ ਪਰਿਵਾਰ ਵਾਲੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਹੋਰ ਰੋਣ ਲਈ ਉਕਸਾਉਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਜੇਕਰ ਹੰਝੂ ਨਾ ਨਿਕਲੇ ਤਾਂ ਲਾੜੀ ਦੀ ਮਾਂ ਆਪਣੀ ਧੀ ਨੂੰ ਕੁੱਟ ਕੇ ਅੱਥਰੂ ਕੱਢਣ ਲਈ ਮਜ਼ਬੂਰ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਆਓ ਅਸੀਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਸ ਲੇਖ ਵਿਚ ਇਸ ਅਜੀਬ ਪ੍ਰਥਾ ਬਾਰੇ ਵਿਸਥਾਰ ਵਿਚ ਦੱਸਦੇ ਹਾਂ।
ਦੁਲਹਨ ਦੇ ਹੰਝੂਆਂ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਵਿਆਹ ਅਧੂਰਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ…
ਭਾਰਤ ‘ਚ ਵਿਆਹ ਦਾ ਮਾਹੌਲ ਖੁਸ਼ੀਆਂ-ਖੇੜਿਆਂ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਪਰ ਚੀਨ ਦੇ ਦੱਖਣ-ਪੱਛਮੀ ਸੂਬੇ ਸਿਚੁਆਨ (Sichuan) ‘ਚ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਤੁਜੀਆ ਕਬੀਲੇ (Tujia Tribe) ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਵਿਆਹ ਬਿਲਕੁਲ ਵੱਖਰੇ ਹਨ। ਇਸ ਕਬੀਲੇ ਦੇ ਲੋਕ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਇੱਥੇ ਰਹਿ ਰਹੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਿਆਹਾਂ ਵਿੱਚ ਲਾੜੀਆਂ ਦਾ ਰੋਣਾ ਬਹੁਤ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ।
ਇਹ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਵਿਲੱਖਣ ਪਰੰਪਰਾ 475 BC ਪੂਰਵ ਤੋਂ 221 BC ਪੂਰਵ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ ਸੀ ਅਤੇ 17ਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਸਿਖਰ ‘ਤੇ ਸੀ। ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜਦੋਂ ਜਾਓ (Zhao) ਰਿਆਸਤ ਦੀ ਰਾਜਕੁਮਾਰੀ ਦਾ ਵਿਆਹ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਉਸ ਦੀ ਮਾਂ ਆਪਣੀ ਧੀ ਤੋਂ ਵਿਛੋੜੇ ਦੇ ਗਮ ਵਿਚ ਫੁੱਟ-ਫੁੱਟ ਕੇ ਰੋ ਪਈ। ਉਸ ਘਟਨਾ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇਸ ਕਬੀਲੇ ਵਿੱਚ ਦੁਲਹਨ ਦੇ ਰੋਣ ਦੀ ਪਰੰਪਰਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ।
30 ਦਿਨਾਂ ਤੱਕ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਰੋਂਦੀ ਹੈ ਦੁਲਹਨ…
ਇਹ ਅਨੋਖੀ ਪਰੰਪਰਾ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਇਕ ਮਹੀਨਾ ਪਹਿਲਾਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਦਾ ਪਾਲਣ ਲਾੜੀ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਵੱਲੋਂ ਬੜੀ ਸ਼ਰਧਾ ਨਾਲ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਹਰ ਰੋਜ਼ ਲਾੜੀ ਨੂੰ ਇਕ ਘੰਟਾ ਰੋਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਉਸ ਨਾਲ ਜੁੜਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਰਵਾਇਤੀ ਗੀਤ ਗਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਗੀਤ ਲਾੜੀ ਦੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਆਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਤਬਦੀਲੀਆਂ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਹੋਣ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਦੇ ਹਨ।
ਲਾੜੀ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਪਰਿਵਾਰ ਵਾਲੇ ਵੀ ਰੋਂਦੇ ਹਨ…
ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਦੁਲਹਨ ਇਕੱਲੀ ਨਹੀਂ ਰੋਂਦੀ, ਸਗੋਂ ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਉਸ ਦੀ ਮਾਂ (Mother) ਅਤੇ ਦਾਦੀ (Grandmother) ਵੀ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਗਹਿਰਾਈਆਂ ਤੋਂ ਰੋਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਦਿਨ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦਾ ਅਜਿਹਾ ਸਮੁੰਦਰ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਲਾੜੀ ਆਪਣੇ ਪੁਰਾਣੇ ਘਰ ਅਤੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਲ ਜੁੜੀ ਹੋਈ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੀ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਆਪਣੀ ਨਵੀਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵੱਲ ਵਧਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਉਹ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੀ ਗੋਦ ਵਿੱਚ ਸਿਰ ਰੱਖ ਕੇ ਵੱਖ ਹੋਣ ਦਾ ਦਰਦ ਸਾਂਝਾ ਕਰਦੀ ਹੈ।
ਜਿਵੇਂ-ਜਿਵੇਂ ਦਿਨ ਬੀਤਦੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਦੁਲਹਨ ਦੇ ਹੰਝੂ ਹੋਰ ਗੂੜ੍ਹੇ ਹੁੰਦੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਰੂਹ ਦੀ ਗੂੰਜ ਉਸਦੇ ਰੋਣ ਵਿੱਚ ਸੁਣਾਈ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਉਸ ਦੇ ਅੰਦਰ ਇੱਕ ਨਵੇਂ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਜਨਮ ਵਰਗੀ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਆਪਣਾ ਪੁਰਾਣਾ ਆਪਾ ਛੱਡ ਕੇ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਜੀਵਨ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਮਹੀਨਾ ਭਰ ਚੱਲਣ ਵਾਲੀ ਇਸ ਪਰੰਪਰਾ ਵਿੱਚ, ਲਾੜੀ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਅਤੇ ਦੋਸਤਾਂ ਦਾ ਪਿਆਰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਹਰ ਰੋਜ਼ ਇਹ ਪਰੰਪਰਾ ਨਵੀਂ ਉਮੀਦ ਲੈ ਕੇ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਲਾੜੀ ਨੂੰ ਇਹ ਅਹਿਸਾਸ ਕਰਵਾਉਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਕਦੇ ਵੀ ਇਕੱਲੀ ਨਹੀਂ ਹੈ।
